ഇത് വരെ പോകാത്ത തീര്ത്ഥാടനത്തിന്റെ ഓര്മ്മയ്ക്ക്

മണ്സൂണ്‍, 

മണ്ണ് കൊണ്ട് പുള്ളികുത്തിയ അവന്റെ മുണ്ടില്‍ എന്റെ സാരിത്തലപ്പ് നനഞ്ഞൊട്ടിക്കിടന്നു. മഴയെക്കാള്‍ മുന്നിലെത്താന്‍ ഓടുന്ന ബസ്. ചാറ്റല്‍ മഴ കൊള്ളണമെന്ന എന്റെ വാശിയിലാണ് ബസില്‍ ഈ ഒരു ജനല്‍ മാത്രം തുറന്ന്‍ കിടന്നത്. തണുത്ത കാറ്റും ചെറിയ മഴയും മുഖത്ത് വീണു കൊണ്ടിരുന്നു. വസ്ത്രങ്ങളിലെ തണുപ്പ് ശരീരത്തിലേക്ക് പടരുന്നുണ്ട്. ആകെയുള്ള ആശ്വാസം അവന്റെ പനിച്ചൂടാണ്. അവന്‍ ഉറങ്ങുകയാണ്. ഇടയ്ക്ക് തല തൂങ്ങി വീഴുന്നു, ഉടനെ ഞെട്ടിയെണീറ്റ് കൈ കൊണ്ട് എന്റെ മുഖത്ത് തൊട്ട് എന്റെ തല അവന്റെ തോളില്‍ തന്നെയില്ലേ എന്നുറപ്പ് വരുത്തുന്നു. എനിക്ക് ചിരി വന്നു.

ശയനപ്രദക്ഷിണത്തില്‍ കുഞ്ഞു കല്ലുകള്‍ ഉരഞ്ഞുണ്ടായ,ഇത് വരെ ഉണങ്ങി തുടങ്ങാത്ത പോറലുകള്‍.. ഞാന്‍ അവന്റെ മുറിവുകളില്‍ തൊട്ടു നോക്കി.
“ശ്..” അവന്‍ ഞരങ്ങി.
“വേദനിച്ചുവോ?”
“ഇല്ല.. നീയല്ലേ”

ഞാന്‍ കൊടുത്ത എല്ലാ വേദനയും നീറ്റലും ഇത് പോലെയായിരിക്കുമവന്‍ ചേര്ത്ത് വച്ചത്.

ഈ യാത്ര അവസാനിക്കാതിരുന്നെങ്കില്‍..